Zazwyczaj narzekamy na urzędy, jeśli więc trafia się pozytywny przykład, to tym bardziej warto go docenić. A powody pochwały są dość istotne, gdyż dotyczą one:
- merytorycznego rozstrzygnięcia spornych zagadnień przez organ drugiej instancji – Wojewodę Mazowieckiego,
- ale nie mniej istotne jest również to, że organ wydał decyzję w sprawie, zamiast (jak to czyni się w zdecydowanej większości postępowań) kierować sprawę do ponownego rozpatrzenia przez organ pierwszej instancji. To pozwala znacznie skracać postępowania o pozwolenia na budowę.
Co do meritum – organ pozytywnie rozpatrzył wszystkie cztery sporne kwestie, tj. w ocenie Wojewody Mazowieckiego żadna ze wskazanych przez organ I instancji w treści decyzji „przesłanek” nie stanowiła realnej podstawy dla wydania negatywnego rozstrzygnięcia w stosunku do przedmiotowego zamierzenia budowlanego:
1. Brak uzgodnienia dokumentacji projektowej z Polskimi Liniami Kolejowymi Zakładem Linii Kolejowych w Siedlcach.
W powyższym zakresie organ stwierdził, iż:
„Z akt sprawy wynika, że Inwestor przedłożył wraz z projektem pismo autorstwa PKP Polskie Linie Kolejowe Zakład Linii Kolejowych w Siedlcach, z którego jednoznacznie wynika pozytywne stanowisko dotyczące realizacji przedmiotowej inwestycji, wyrażone przez ww. podmiot.
Z racji użycia przez zarządcę wyrażenia „opiniuję pozytywnie” , organ I instancji nie uznał powyższego dokumentu za uzgodnienie, w rozumieniu przepisów rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 7 sierpnia 2008 r. w sprawie wymagań w zakresie odległości i warunków dopuszczających usytuowanie drzew i krzewów, elementów ochrony akustycznej i wykonywania robót ziemnych w sąsiedztwie linii kolejowej, a także sposobu urządzania i utrzymywania zasłon odśnieżnych oraz pasów przeciwpożarowych.
W ocenie organu odwoławczego uzasadnienie przedstawione przez Prezydenta Miasta Siedlce niewątpliwie należy uznać za niewystarczające. Zwrócić należy uwagę, iż uzgodnienie o jakim mowa we wskazanym przez organ I instancji rozporządzeniu, ani ustawa z dnia 28 marca 2003 r. o transporcie kolejowym (Dz. U. z 2023 r. poz. 1786 z późn. zm.) nie określa specyficznej formy dla tego rodzaju dokumentu, nie zachowanie której miałoby skutkować jego nieważnością.
Mając zatem na uwadze powyższe, należy wskazać iż argument wskazany przez organ I instancji, dotyczący rzekomy brak uzgodnienia dokumentacji projektowej z Polskimi Liniami Kolejowymi Zakładem Linii Kolejowych w Siedlcach należy uznać za niezasadny.”
2. Usunięcie przez Inwestora z dokumentacji projektowej protokołu z narady koordynacyjnej.
W tej kwestii Wojewoda Mazowiecki zauważył:
„W ocenie organu I instancji, brak usunięcia ww. protokołu uniemożliwia organowi sprawdzenie realizacji obowiązku wynikającego z art. 32 ust. 1 pkt 2 ustawy Prawo budowlane, który stanowi iż decyzja o pozwoleniu na budowę lub rozbiórkę obiektu budowlanego może być wydana po uprzednim uzyskaniu przez inwestora, wymaganych przepisami szczególnymi, pozwoleń, uzgodnień lub opinii innych organów.
Co ważne dla przedmiotowej sprawy, organ I instancji nie wskazuje na konkretny przepis prawa, z którego wynikałby obowiązek dołączenia do dokumentacji projektowej protokołu z narady koordynacyjnej pod rygorem niemożliwości wydania pozwolenia na budowę. Wskazany przez Prezydenta Miasta Siedlce art. art. 28b ust. 1 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. – Prawo geodezyjne i kartograficzne (Dz. U. z 2021 r. poz. 1990 z późn. zm.), stanowi iż sytuowanie projektowanych sieci uzbrojenia terenu na obszarach miast oraz w pasach drogowych na terenie istniejącej lub projektowanej zwartej zabudowy obszarów wiejskich koordynuje się na naradach koordynacyjnych organizowanych przez starostę – co za tym idzie, nie wynika z niego w jakimkolwiek stopniu, aby na Inwestorze ciążył obowiązek przedłożenia takiego dokumentu.
Faktem jest, że art. 33 ust. 2 ustawy Prawo budowlane wskazuje, że do wniosku o pozwolenie na budowę należy dołączyć projekt zagospodarowania działki lub terenu oraz projekt architektoniczno-budowlany w postaci papierowej – w 3 egzemplarzach albo elektronicznej wraz z opiniami, uzgodnieniami, pozwoleniami i innymi dokumentami, których obowiązek dołączenia wynika z przepisów odrębnych ustaw, lub kopiami tych opinii, uzgodnień, pozwoleń i innych dokumentów, ale żaden z przepisów nie wskazuje aby protokół z narady koordynacyjnej był dokumentem stanowiącym kluczowy element dokumentacji projektowej.”
3. Brak uzgodnienia dokumentacji projektowej z zarządcą drogi, w myśl art. 39 ust. 3a ustawy o drogach publicznych.
W powyższym zakresie organ stwierdził, iż:
„Wskazany przez Prezydenta Miasta Siedlce przepis wskazuje, że w decyzji, o której mowa w ust. 3, określa się w szczególności: rodzaj inwestycji, sposób, miejsce i warunki jej umieszczenia w pasie drogowym oraz pouczenie inwestora, że przed rozpoczęciem robót budowlanych jest zobowiązany do: (i) uzyskania pozwolenia na budowę lub zgłoszenia budowy albo wykonywania robót budowlanych; (ii) uzgodnienia z zarządcą drogi, przed uzyskaniem pozwolenia na budowę, projektu zagospodarowania działki lub terenu oraz projektu architektoniczno-budowlanego urządzenia, o którym mowa w ust. 3; (iii) uzyskania zezwolenia zarządcy drogi na zajęcie pasa drogowego, dotyczącego prowadzenia robót w pasie drogowym lub na umieszczenie w nim urządzenia, o którym mowa w ust. 3.
Decyzję odmowną w tym zakresie organ I instancji uzasadnił przede wszystkim, po raz kolejny, nie dochowaniem przez Inwestora obowiązku przedłożenia uzgodnienia w formie osobnej decyzji administracyjnej, wychodząc z założenia, że przedłożone przez Inwestora dokumenty, w tym pismo Prezydenta Miasta Siedlce z dnia 9 listopada 2018 r., potwierdzające wydanie przez organ I instancji pozytywnej opinii w zakresie zgodności dokumentacji projektowej z decyzją Prezydenta Miasta Siedlce nr D.7230.8.71.2018 z dnia 10 kwietnia 2018 r., zezwalającej na umieszczenie projektowanej linii kablowej SN 15kV i nN 0,4kV, kontenerowych stacji transformatorowych i złącza kablowego SN w pasie drogowym ulic Inżynierskiej, Piotrowskiego, Wojewódzkiego, Warszawskiej, Mazowieckiej, Lubelskiej, Białostockiej, Brzozowej, Okrężnej, Powstańców Warszawy, Grunwaldzkiej, Pancernych, Monte Cassino, Widok, Paderewskiego, Leopolda Staffa, Józefa Ignacego Kraszewskiego, Ceglanej, Chełmońskiego, Partyzantów, Feliksa Hłasko, Węgrowskiej, Podlaskiej i Obrońców Westerplatte w Siedlcach, nie stanowią w ocenie organu I instancji uzgodnienia.
Na poparcie swojej argumentacji organ I instancji przywołuje brzmienie art. 33 ust. 2 ustawy Prawo budowlane, który wymienia obok siebie pojęcia opinii i uzgodnień, co w rozumieniu organu I instancji przemawia za wprowadzeniem stanowczego rozdziału pomiędzy tymi dwoma pojęciami, nawet jeżeli miałoby to pewien sposób naruszać ustaloną praktykę lub interesy inwestorów poprzez nieuzasadnione wydłużanie czasu trwania postępowania administracyjnego.
W ocenie organu odwoławczego działanie organu administracji publicznej polegające de facto na wymuszaniu uzyskania przez Inwestora uzgodnienia w toku osobnego postępowania (jak wynikałoby ze znajdującej się w aktach opinii prawnej sporządzonej na polecenie Referatu Urbanistyki i Budownictwa Urzędu Miasta Siedlce), pomimo wydania wcześniej pozytywnej opinii w odniesieniu do tej samej materii, która miałaby zostać objęta uzgodnieniem i braku istnienia rzeczywistej podstawy prawnej ku zainicjowaniu takiego postępowania, można jednoznacznie zakwalifikować jako naruszenie art. 6, 7, 7a i 12 Kpa, a zatem podstawowych zasad postępowania administracyjnego.”
4. Brak uiszczenia pełnej opłaty skarbowej przez Inwestora.
W powyższej kwestii Wojewoda Mazowiecki skwitował:
„Prezydent miasta Siedlce wyliczył bowiem, że zapłata skarbowa jaka powinna zostać uiszczona w związku z przedmiotową inwestycją, powinna zgodnie z ustawą z dnia 16 listopada 2006 r. o opłacie skarbowej (Dz. U. z 2020 r. poz. 1546 z późn. zm.) wynosić „dla budowy każdej sieci odrębnie w kwocie 2143 zł dla sieci o długości powyżej 1 kilometra, w kwocie 105 zł dla sieci o długości do 1 km, w kwocie 155 zł za każdą stację transformatorową odrębnie.” Do dnia wydania decyzji Inwestor miał przedstawić jedynie potwierdzenie uiszczenia opłaty skarbowej w kwocie 2143 zł za budowę jednej sieci o długości powyżej 1 km.
Z wyliczeniami organu I instancji nie zgadza się Inwestor, który w toku postępowania prowadzonego przed Prezydentem Miasta Siedlce ustosunkował się do przedstawionych wyliczeń argumentując iż niezasadnym jest żądanie uiszczenia opłaty za każdy element sieci elektroenergetycznej.
Co istotne, Inwestor na poparcie swojego twierdzenia przedstawił orzecznictwo Sądów Administracyjnych m.in. I SA/O1 502/05 – wyrok WSA w Olsztynie, II SA/Rz 55/19 – wyrok WSA w Rzeszowie, czy II SA/Bk 955/13 – wyrok WSA w Białymstoku.
Przywołane przez Inwestora orzecznictwo jednoznacznie rozstrzyga, iż kontenerowa stacja transformatorowa powiązana z istniejącą siecią elektroenergetyczną oraz nowymi liniami kablowymi służącymi do przyłączenia nowych odbiorców energii elektrycznej musi być uznana za element linii elektroenergetycznej, która zgodnie z art. 3 pkt 3a Prawa budowlanego jest obiektem liniowym, który z kolei zgodnie z art. 3 pkt 3 Prawa budowlanego stanowi element budowli, a nie samodzielny budynek. Co za tym idzie, niezasadnym jest żądanie od Inwestora uiszczania odrębnych opłat za każdy zidentyfikowany przez organ I instancji element sieci elektroenergetycznej.”
W podsumowaniu Wojewoda Mazowiecki stwierdził:
„W związku z powyższym, stwierdzić należy iż nałożenie na Inwestora czterech wyżej opisanych obowiązków, których niewypełnienie zostało potraktowane jako podstawa do wydania negatywnego rozstrzygnięcia w przedmiotowej sprawie, było niezasadne, a co za tym idzie odmowa udzielenia pozwolenia na budowę została wydana w efekcie nieprawidłowego nałożenia obowiązku.”
Treść decyzji dostepna jest tutaj: